Ένα πρωινό στο Τατόι

Για να είμαι ειλικρινής ήμουν προκατειλημμένος. Αρνητικά προκατειλημμένος. Το περίμενα χειρότερο. Κι από πλευράς «προπαγάνδας» στην ξενάγηση και στο σύνολό του. Αποδείχθηκε πως είχα λάθος. Όλα ήταν -σχεδόν- άψογα.

Πρωινό Κυριακής, λίγη συννεφιά, λίγη δροσιά που όσο αφήνεις πίσω τον αστικό ιστό της Αθήνας και μπαίνεις στη δασική έκταση της Πάρνηθας μετατρέπεται σε υγρό κρύο, και ο περίπατος στα βασιλικά κτήματα στο Τατόι αρχίζει. Κόσμος; Δεν πάει το μυαλό σας πόσος κόσμος. Εντάξει, βοήθησε και το ότι η οργάνωση της πεζοπορίας έγινε από τον ΣΚΑΙ και η προβολή της από την Καθημερινή.

Τα βασιλικά κτήματα, τα κτίριά τους, οι εγκαταστάσεις τους ανήκουν πλέον στο Δημόσιο. Μπορείς να μπεις μέσα ελεύθερα, να περιπλανηθείς, να κάνεις ποδήλατο (πολύς κόσμος ήταν εκεί γι’ αυτόν το λόγο), να χαρείς τη φύση, να κάνεις πικ-νικ στα ειδικά τραπέζια που υπάρχουν. Κι όλα αυτά λιγότερο από 20 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας.

Παρακολουθώ με προσοχή την ξενάγηση. Αποστασιοποιημένη από τα εν ζωή μέλη της τέως βασιλικής οικογένειας, με εγκωμιαστική διάθεση -δικαιολογημένη για το έργο που άφησαν πίσω τους και πόσο άλλαξαν την Αθήνα- για τους πρώτους που εγκαταστάθηκαν εκεί (Γεώργιος Α’, Όλγα) και προσεκτικά διατυπωμένα λόγια για όσους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη νεότερη ιστορία (Παύλος, Φρειδερίκη). Δίπλα σου, κυρίες άνω των 70 που -λογικά- πριν κοιμηθούν ανάβουν ένα κερί στο εικόνισμα με τον τέως. Αλλά και κόσμος που αντιδρά και ξινίζει τα μούτρα σε κάθε άκουσμα της λέξης «πρίγκιπας». Δεκτά και τα δύο. Εκεί είναι η ομορφιά, να μπορείς να χαρείς αυτό που βλέπεις και να δέχεσαι και τις δύο αντιδράσεις. Ακούς ότι υπάρχουν σκέψεις τα κτίρια να γίνουν καζίνο και εστιατόρια, ότι από την εποχή της χούντας σημαντικοί πίνακες, άμαξες κι άλλα αντικείμενα αξίας βρίσκονται κλειδωμένα σε στάβλους. Προφανώς δεν θα έχει μείνει τίποτα μέσα από την υγρασία, τα ποντίκια και γενικά τη φθορά. Βλέπεις βανδαλισμένες εγκαταστάσεις, κολωνάκια σπασμένα, κάγκελα βγαλμένα, όλα πωλήθηκαν ή κοσμούν ιδιωτικές συλλογές σε σπίτια.

Μετά από τρεις ώρες ξενάγησης και πεζοπορίας κάθομαι και σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να είναι τα πράγματα. Αν μέρος των 42.000 στρεμμάτων είχε αξιοποιηθεί. Αν είχαν αποκατασταθεί οι εγκαταστάσεις και λειτουργούσαν ως μουσειακοί χώροι. Να μπορείς να επισκεφτείς τα μέρη που γράφτηκαν σημαντικές σελίδες στο βιβλίο της νεότερης ιστορίας της χώρας σου. Κι ας διαφωνείς με τον θεσμό της βασιλείας, κι ας εξοργίζεσαι όταν ανοίγουν προκλητικά τη Μητρόπολη για τον τέως. Να μπορείς, όμως, να τα δεις όλα αυτά. Να αποδοθεί ο χώρος στο κοινό, να τον εκμεταλλευτείς τουριστικά. Είναι ένας θεσμός που υπήρχε σχεδόν από την αρχή του νέου ελληνικού κράτους και διήρκεσε περισσότερο από έναν αιώνα. Ούτε πρόκειται να επιστρέψει, ούτε να απειλήσει τους θεσμούς. Είναι τουλάχιστον κομπλεξικό και στενόμυαλο ως πολιτεία να μη δίνεις τη δυνατότητα στον κόσμο να τα δει όλα αυτά από κοντά και να τα κρατάς κλειστά πίσω από τσιμεντωμένα παράθυρα.

Εδώ όλο το άρθρο όπως παρουσιάστηκε στο protagon.gr μαζί με τις φωτογραφίες.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=37732

Πηγή: www.protagon.gr, Του Τάκη Καραγιάννη, Ημ. Δημ.: 17 Νοεμβρίου 2014